Σανίδα σωτηρίας
Θεωρητικά, εφόσον έχουν κάνει περαίωση, οι φορολογούμενοι θα πίστευαν πως έχουν κλείσει δια παντός τις φορολογικές υποθέσεις τους. Στην πράξη όμως αυτό δεν ισχύει, αφού η Εφορία μπορεί, με βάση τους νόμους που έγιναν οι περαιώσεις, να επικαλεστεί νεότερα στοιχεία που δεν είχε στη διάθεσή της και να προχωρήσει ξανά σε έλεγχο. Ο ίδιος ο νόμος 3888 του 2010 ήρθε μάλιστα να... περαιώσει ήδη περαιωμένες με άλλους νόμους (από το 2004) υποθέσεις. Ωστόσο στις μέρες μας -και καθώς η τρόικα έχει απαγορεύσει πλέον να γίνονται περαιώσεις- αποδεικνύονται τυχεροί όσοι είχαν κάνει χρήση του μέτρου του 2010 αφού, αν πέσουν στην τσιμπίδα της Εφορίας σήμερα, μπορούν να γλιτώσουν πληρώνοντας τα χαμηλότερα πρόστιμα που προέβλεπε, το 2010, ο νόμος 3888. Για παράδειγμα, τα πρόστιμα του Κώδικα Βιβλίων Στοιχείων (ΚΒΣ) μπορούν να συμβιβαστούν στο 1/5, ενώ για τα πλαστά τιμολόγια μπορεί να πληρώσουν μόνο τον ΦΠΑ που εξέπεσε και όχι το τριπλάσιο της αξίας τους. Στην τελευταία περίπτωση ο φόρος εισοδήματος υπολογίζεται σε 55% για Α.Ε. ή ΕΠΕ, ή 40% για κάθε άλλη περίπτωση και επαγγελματία, δηλαδή για αξία τιμολογίων 10.000 ευρώ η ζημία για μια ομόρρυθμη εταιρεία σταματάει στα 4.000 ευρώ.
Τι προβλέπει ο νόμος
Η διάσταση αυτή αποδεικνύεται ιδιαίτερα σημαντική σε εποχές όπου τα πάντα στη φορολογική νομοθεσία ανατρέπονται. Οι φορολογούμενοι που πρέπει να περάσουν το ναρκοπέδιο των φορολογικών ελέγχων είναι ουσιαστικά καταδικασμένοι, αφού οι ίδιοι φέρουν αποκλειστικά πια την ευθύνη να αποδείξουν ότι είναι αθώοι. Η θέση τους είναι δεινή, αφού με ελέγχους εξ αποστάσεως στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους και χωρίς να έχουν στη διάθεσή τους χρόνο και στοιχεία για να αντικρούσουν τους ισχυρισμούς της Εφορίας (ακόμα και για χρήσεις που έχουν περαιωθεί ή παραγραφεί) το κράτος αλλάζει συνεχώς τους όρους του παιχνιδιού και στήνει παγίδες για να τους αρπάξει φόρους.
«Το κράτος καταφεύγει όλο και πιο συχνά σε νέες τεχνικές, ακόμα και αντισυνταγματικές», τονίζει ο φοροτεχνικός Παναγιώτης Παντελής και συνεχίζει: «Αν ανατρέξουμε όμως στις προηγούμενες δυνατότητες που έδωσε η φορολογική αρχή για κλείσιμο φορολογικών υποχρεώσεων χωρίς έλεγχο (λόγω αδυναμίας εξέτασης των υποθέσεων από τον κρατικό μηχανισμό) και ξεκινώντας από το 1978, οπότε εφαρμόστηκε η πρώτη περαίωση, μπορούμε να εξαγάγουμε χρήσιμες διαπιστώσεις, με τις οποίες μπορεί κάποιος να αποφύγει μελλοντικά προβλήματα με τη δημόσια διοίκηση».
Στην περίπτωση του νόμου 3888/2010, όπως τονίζει ο κ. Παντελής, «μια πρώτη διαπίστωση είναι ο παραλογισμός και η προχειρότητα του νομοθέτη αφού θεσπίζεται με νεότερο νόμο περαίωση της περαίωσης! Ετσι, όσοι είχαν εφαρμόσει τον νόμο 3296/2004 και είχαν περαιώσει τις φορολογικές τους υποχρεώσεις καταβάλλοντας το αντίστοιχο τίμημα, καλούνταν με νεότερο νόμο, τον 3888/2010, να... περαιώσουν την περαιωμένη χρήση, πληρώνοντας τα υπόλοιπα, ώστε η δημόσια διοίκηση να επιτύχει το στόχο των εσόδων». Ωστόσο, όπως επισημαίνει ο ίδιος, «στον δεύτερο νόμο (3888/10) είχε ενσωματωθεί μια πρόβλεψη για τη μελλοντική εξασφάλιση όσων εντάχθηκαν σε αυτόν. Συγκεκριμένα προβλεπόταν ότι όποια νέα στοιχεία περιέλθουν στη συνέχεια στην ελεγκτική αρχή και αφορούν την περαιωμένη περίοδο, αυτά θα αντιμετωπίζονταν με τις ευνοϊκές διατάξεις του συγκεκριμένου νόμου. Αυτό μπορεί να είναι ιδιαίτερα χρήσιμο για όσους, μετά από νέο “σκάλισμα” των εισοδημάτων τους, προκύπτουν επιπλέον ποσά για φορολόγηση».
Πηγή: newmoney.gr
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
