Προσεγγίζοντας πιο ανθρώπινα το κοινωνικό αυτό ζήτημα, η Δικαιοσύνη ξεπερνά τους χρονικούς περιορισμούς που βάζει η νομοθεσία, κρίνοντας ότι σημείο - κλειδί για να επιτραπεί η συνταξιοδότηση είναι να αποδεικνύεται ότι το αντρόγυνο είχε συμβιώσει για σημαντικό διάστημα και δεν είχε παντρευτεί έγκαιρα εξαιτίας διαφόρων προβλημάτων (νομικών εμποδίων κ.λπ.). Ετσι μπαίνει «φρένο» στην τυπολατρική προσέγγιση του δικαιώματος για σύνταξη, που θεμελιώνεται -κατά τη νομοθεσία- μόνο εφόσον έχει συμπληρωθεί 2ετία από την τέλεση του γάμου.
Το μέτρο είχε θεσπιστεί για να αντιμετωπιστούν εικονικοί γάμοι και το φαινόμενο ότι αρκετοί ηλικιωμένοι ή ασθενείς παντρεύονταν ενώ βρίσκονταν στα τελευταία τους, με στόχο να πάρει τη σύνταξη χηρείας η (ή ο) σύζυγος, που κάποιες φορές μπορεί να ήταν ένα πρόσωπο που τους βοηθούσε.
