Για παράδειγμα στην παράγραφο 3 του παραρτήματος που ανακοινώθηκε ξημερώματα Σαββάτου, αναγράφεται ξεκάθαρα ότι πλέον οι αποφάσεις και οι παρεμβάσεις στις οικονομικές πολιτικές της ευρωζώνης θα γίνονται και από τους ..εταίρους και όχι μόνο από την Κομισιόν.
Η βασική επιδίωξη της Γερμανίας είναι να μπορεί να αξιολογεί και να αποφασίζει για τους προϋπολογισμούς των άλλων χωρών όταν ..αισθάνεται ότι απειλείται η σταθερότητα της ευρωζώνης.
Το κείμενο, όπως ανακοινώθηκε, λέει τα εξής :
«Κάθε χρόνο θα αναλαμβάνονται συγκεκριμένες εθνικές δεσμεύσεις από κάθε αρχηγό κράτους ή κυβέρνησης .. Η εκπλήρωση των δεσμεύσεων και η πρόοδος προς την επίτευξη των στόχων της κοινής πολιτικής θα παρακολουθούνται κατ' έτος σε πολιτικό επίπεδο από τους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων της ζώνης του ευρώ και των συμμετεχουσών χωρών, με βάση έκθεση της Επιτροπής. Επιπλέον τα κράτη μέλη αναλαμβάνουν την υποχρέωση να διαβουλεύονται με τους εταίρους τους πριν εφαρμόσουν οποιαδήποτε σημαντική οικονομική μεταρρύθμιση με ενδεχόμενες δευτερογενείς επιπτώσεις.» !
Αυτό σημαίνει ότι κάθε χρόνο, χώρες όπως η Ελλάδα θα έχουν να λογοδοτήσουν και ενώπιων χωρών όπως η Γερμανία για την οικονομική πολιτική που εξασκούν αλλά και θα υποχρεούνται να αναθεωρούν μέτρα εάν κρίνεται ότι θα επηρεάσει την σταθερότητα του ευρώ. Μέχρι τώρα την δικαιοδοσία αυτή είχε μόνο η Κομισιόν.
Αυτή είναι ίσως και η πιο σημαντική αλλαγή που συμφωνήθηκε και πέρασε στα ψιλά. Στα ψιλά πέρασε επίσης και η απόφαση των 17, βάσει της οποίας οι κυβερνήσεις θα πρέπει να καταβάλουν νέες εγγυήσεις και βοήθεια στις τράπεζες οι οποίες δεν θα περάσουν τον επόμενο γύρο των stress test.
Επίσης, βάση του Συμφώνου για το Ευρώ, η Γερμανία κατάφερε να περάσει τις απόψεις της και για το δημόσιο χρέος που ανάγεται πλέον ως ένα από τα κύρια κριτήρια αξιολόγησης των χωρών μελών. Η απόφαση αναφέρει ότι οι χώρες με υπερβολικό χρέος θα είναι υποχρεωμένες να μειώνουν το χρέος τους κατά 1/20 ετησίως.
Σε περίπτωση αδυναμίας, πρέπει να παίρνουν μέτρα. Αυτή η παράμετρος, για χώρες όπως η Ελλάδα προϋποθέτει λιτότητα διαρκείας αλλά και πρωτογενή πλεονάσματα 5% προκειμένου ο στόχος αυτός να είναι βιώσιμος.
Επίσης, βάσει της απόφασης, τα κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ αναλαμβάνουν να πάρουν όλα τα αναγκαία μέτρα για την επιδίωξη των ακόλουθων στόχων:
1. Προώθηση της ανταγωνιστικότητας. Η πρόοδος θα αξιολογείται βάσει της εξέλιξης των μισθών, της παραγωγικότητας και των αναγκών προσαρμογής της ανταγωνιστικότητας. Η Κομισιόν αναλαμβάνει να θεσπίσει τον λεγόμενο δείκτη ανταγωνιστικότητας βάση του οποίου οι χώρες θα κλίνονται να λάβουν μέτρα όταν χρειάζεται.
2. Προώθηση της απασχόλησης. Δηλαδή περαιτέρω φιλελευθεροποίησης της αγοράς εργασίας με υιοθέτηση όλων των ευέλικτων μορφών εργασίας.
3.Περαιτέρω συμβολή στη διατηρησιμότητα των δημόσιων οικονομικών. Βιωσιμότητα των συντάξεων, της υγειονομικής περίθαλψης και των κοινωνικών παροχών και βεβαίως περικοπές και μειώσεις στις χώρες που θα κριθεί ότι χρειάζεται
4. Ενίσχυση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας: Στο πλαίσιο αυτό, τα κράτη μέλη δεσμεύονται να θεσπίσουν εθνική νομοθεσία για την εξυγίανση των τραπεζών με πλήρη τήρηση του κοινοτικού κεκτημένου. Θα διεξάγονται σε τακτική βάση αυστηρές δοκιμές αντοχής των τραπεζών, συντονισμένες σε επίπεδο ΕΕ.
Οσο για την φορολογία, οι αντιδράσεις από της Ιρλανδία, την Αυστρία και το Λουξεμβούργο παρέμειναν μέχρι το τέλος με αποτέλεσμα οι εταίροι να καλούνται «να συνεχίσουν τις διαπραγματεύσεις.
Οι πιο πάνω κανόνες δίνουν και το γενικό πλαίσιο για το λεγόμενο Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας. Παρόλα αυτά οι αποφάσεις ονομάστηκαν Σύμφωνο του Ευρώ, καθώς ο γαλλογερμανικός άξονας επιδιώκει να το περάσει στους 17 σε περίπτωση που στους 27 υπάρξουν βέτο. Και είναι σχεδόν σίγουρο ότι η Βρετανία και η Σουηδία θα επιμείνουν στα δικά τους καθώς δεν θέλουν γερμανική παρέμβαση στην εξάσκηση της οικονομικής πολιτικής του.
Γι αυτό τον λόγο, στο κοινό ανακοινωθέν του ηγετών της ευρωζώνης, συμπεριλήφθηκε η εξής παράγραφος :
«Το Σύμφωνο θα εγκριθεί επίσημα στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις 24 Μαρτίου, από τα κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ και όσα κράτη μέλη εκτός της ζώνης του ευρώ το επιθυμούν. Τα κράτη μέλη που είναι σε θέση να το πράξουν θα πρέπει να αναγγείλουν ήδη στις 24 Μαρτίου τις συγκεκριμένες δεσμεύσεις που θα πρέπει να υλοποιηθούν κατά τους προσεχείς 12 μήνες.
Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να συμπεριληφθούν συγκεκριμένες δεσμεύσεις στα εθνικά προγράμματα μεταρρυθμίσεων και σταθερότητας τα οποία θα υποβληθούν τον Απρίλιο και θα παρουσιασθούν κατά το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Ιουνίου».
(πηγή: euro2day.gr)
